Op verzoek van het performance duo Manuel Groothuysen en Diane Mahín (beiden afgestudeerd aan de Toneelacademie Maastricht) deed Peter Missotten de dramaturgie voor hun performance. Het betreft een sterk visuele performance die op een intermediale wijze flirt met seks en tekstloosheid. De vervreemding tussen de personages en hun gemedicaliseerd tekstfragmenten levert een zinderend landschap van uitzichtloosheid op.
Het onvermogen tot zinvol bewegen wordt tot het uiterste bevraagd. Dat levert een fascinerende, bevreemdende performance die onderhuids schreeuwt om actie. Doe verdomme iets! Die paradox vond haar weerklank in de recensies:
Recensie op Mister Motley: Met dat niets, de nietszeggendheid of uitzichtloosheid valt natuurlijk ook te werken. Het kan een materiaal zijn, of is – beter gezegd – toonbaar te maken. Zo zag ik dat niets opduiken in Trying to Get Cozy in the Dark Void van performanceduo FADAT. Twee nauwelijks functionerende figuren dolen een uur lang door een desolaat decor waarin niets dan hun voetstappen en spierbewegingen door een giftig groen licht snijden. ‘What should we do’ roepen de twee uiteindelijk om beurten in de microfoon, een vraag die me in eerste instantie leidde naar de existentiële leegte die ieder hedendaags mens met zich meedraagt. Maar de twee performers bleven de vraag hun microfoon injagen en bij iedere herhaling wonnen die vier woorden aan betekenis.
Wat kunnen we doen, wat kunnen we aanvangen met deze tijd, wat kan een individu aanvangen in het licht van de totale waanzin waar de mensheid op afstevent, leken de twee figuren te vragen. Die koppeling met het apocalyptische heden is meen ik sneller gemaakt vanwege het – en ik weet geen betere bewoording – hippe decor. Het helse groen dat dankzij Charli xcx tot de kleur van afgelopen zomer én het nihilisme van Brat uitgroeide, de olieachtige body morph uitstulpingen op de kostuums, ik zou zelfs zo ver willen gaan te claimen dat de expliciete humor van de performance very 2024 is. En hoe aan dit jaar, aan dit heden te denken, zonder aan een morele verlamming te raken? Maurits de Bruijn - 17 oktober 2024 - https://www.mistermotley.nl/het-niets-en-alles-dat-het-opvreet/
FADAT – trying to get cozy in the dark dark void Likeminds, Amsterdam. Beeld: Heleen Mineur. Foto: Ies Kaczmarek
Eén van de twee! recensies in de Theaterkrant: trying to get cozy in the dark dark void is een urgent werk dat poogt vorm te geven aan de allesomvattendheid van de donkerte die in en rondom ons bewegen kan. Het doet dit door ons te tonen hoe bevreemdend en tegen de waanzinnigheid aan dit ons tot een uiterste verwijdering van onszelf kan brengen. Het pretendeert daarin niet vat te hebben op de oorsprong of aanleiding van die donkerte, maar het nodigt uit om in de nasleep ervan te vragen in hoeverre wijzelf ervan zijn vervuld. En dat alleen maakte het voor mij een noodzakelijke voorstelling. Dean Bowen - 14 oktober 2024 - https://www.theaterkrant.nl/kritiek/ongemakkelijk-trage-voorstelling-zoekt-toegang-tot-de-donkerte-in-en-rondom-ons/
